مربیآموز
یکی بود، یکی نبود، غیر از خدای مهربان هیچکس نبود. پشت یک کوه بزرگ در آن طرف یک دشت وسیع چهار آهو زندگیمی کردند. یکی از آهوها خال خالی، آهوی دیگر چشم درشت، آهوی دیگر گریز پا و آخری که از همه کوچکتر بود چشم سیاه نام داشتند.
آهوها از مدتی قبل وقتی که دو شکارچی به دشت آمده و پدر و مادرشان را با خودشان برده بودند، تنها شده بودند.
خال خالی که بزرگتر از سه آهوی دیگر بود. یک روز سه آهو دیگر را صدا کرد و گفت:
از وقتی پدر و مادرمان را شکارچی ها با خودشان برده اند، من برای شما خیلی زحمت کشیده ام و به همین خاطر شماها از امروز باید هر دستوری که به شما می دهم انجام دهید و دیگر روی حرف من، حرفی نزنید و گرنه من با شما قهر می کنم و از اینجا می روم. آن وقت شما دوباره تنها می مانید، این بار وقتی که شکارچی ها دوباره به دشت بیایند حتماً شما را هم با خودشان می برند.
چشم درشت سرش را تکان داد و به او گفت:
- درست است که تو از همه ما بزرگتر و عاقل تر هستی، ولی اگر من به تو کمک نمی کردم و تو را تنها می گذاشتم تو به تنهایی هیچ کاری از دستت برنمی آمد. خال خالی نگاهی به چشم درشت کرد و گفت:
- تو درست می گویی. من هنوز آن روزها را به خوبی به یاد دارم و قبول دارم که تو به من خیلی کمک کردی و اگر تو نبودی شاید ما موفق نمی شدیم از دست شکارچی ها فرار کنیم.
چشم درشت همین طور که سرش را تکان می داد رو به دو آهوی دیگر کرد و گفت:
- از امروز هر دستوری که من و خال خالی به شما دو تا بدهیم باید انجام بدهید و در غیر این صورت ما دو تا از اینجا می رویم و شما دو تا را تنها می گذاریم.
از آن روز به بعد چشم سیاه و گریز پا هر روز ناچار بودند که تمام کارهای خال خالی و چشم درشت را انجام بدهند.
گریز پا کمی بزرگتر از چشم سیاه بود، سعی می کرد که بیشتر کارها را چشم سیاه انجام بدهد. چشم سیاه که آهوی کوچکی بود، ناچار می شد که از صبح تا غروب تمام دشت را بدود و تمام کارهایی را که آهوهای دیگر خواسته بودند که او انجام بدهد، انجام دهد. بعد از مدتی کم کم گریز پا با دو آهوی دیگر بنای دوستی گذاشت. او تمام کارهای خوبی را که چشم سیاه انجام می داد، به نام خودش تمام می کرد.
هر روز وقتی چشم سیاه علف های خوشمزه آن طرف دشت را با دندان های تیزش جدا می کرد و برای خال خالی و چشم درشت می آورد. گریزپا آنها را از چشم سیاه می گرفت و خودش پیش دو آهوی خود خواه می برد و به آنها می گفت:
- این علف های تازه را از آن طرف دشت برای شما آورده ام. این همه راه را دویده ام تا شما بتوانید از علف های خوشمزه و خوش عطر آن طرف دشت استفاده کنید.
- نمی دانم چرا چشم سیاه این همه به فکر بازی و بی توجهی به حرف های شماست. او خیلی تنبل شده است و من فکر می کنم که شما باید او را گوشمالی بدهید. مدتی گذشت. تا این که یک روز گریز پا تمام علف هایی را که چشم سیاه از آن طرف دشت آورده بود، از او گرفت و بعد هم همه آن ها را خورد. شب شده بود. دو آهوی تنبل و خودخواه حسابی گرسنه بودند. برای همین گریز پا را صدا کردند و از او پرسیدند:
- چرا امروز هیچ غذایی برای ما آماده نکرده ای؟
گریزپا در حالی که سرش را کج کرده بود، به آن ها گفت:
- شما خبر ندارید که چه مشکلی پیش آمده است. چشم سیاه تمام علف هایی را که آورده بودم خورده است. من که به شما گفتم او خیلی تنبل شده و باید او را گوشمالی بدهید. خال خالی که از شنیدن این حرف خیلی عصبانی شده بود، به چشم درشت گفت:
- او باید مجازات و تنبیه شود. چون او تنها به من و تو بد نکرده است، بلکه کاری که او کرده باعث ناراحتی گریزپا هم شده است. من فکر می کنم که او از امروز باید تنبیه شود و از آن طرف دشت برای هر سه ما علف تازه بیاورد.
- این طوری او ناچار می شود که روزی چند بار این همه راه را تا انتهای دشت بدود. چشم درشت از شنیدن این پیشنهاد لبخندی زد و گفت:
- موافق هستم. این طوری او باید زحمت بیشتری بکشد و تنها در این صورت است که متوجه اشتباهش می شود. سه آهو، چشم سیاه را صدا کردند. خال خالی در حالی که به شدت عصبانی بود، به او گفت:
- شنیده ام که کارهای عجیب و غریبی می کنی. تو چطور به خودت اجازه می دهی که هر کاری را که دوست داری انجام بدهی. از امروز تو وظیفه داری که برای هر سه نفر ما علف بیاوری.
چشم سیاه که می دانست گریز پا چه نقشه ای برای او کشیده است، سرش را تکان داد و رفت. از آن روز به بعد او صبح زود از خواب بیدار می شد و تا قبل از پیدا شدن آهوهای دیگر از آن طرف دشت برای آنها علف تازه می آورد.
او ناچار بود برای این که سه آهو تنبل و مغرور سیر بشوند روزی چند بار این کار را انجام بدهد.
چند هفته ای گذشت چشم سیاه هر روز تندتر از روز قبل می دوید تا زودتر خودش را به آهوهای مغرور برساند چون می دانست اگر دیر کند، آنها او را سرزنش می کنند و تنبیه و مجازات می شود. تا این که یک روز وقتی چشم سیاه از میان درختان به طرف دشت حرکت کرد، از دور متوجه سایه چند مرد شد که به آرامی در حرکت بودند. چشم سیاه با دقت به آنها نگاه کرد.
شکارچی ها بدون آنکه او را ببینند از کنار او عبور کرده و به جلو حرکت می کردند. چشم سیاه وقتی متوجه شد آنها به طرف محلی که سه آهوی مغرور بودند، می روند تصمیم گرفت دوستانش را هرچند که به او بد کرده بودند، خبر کند. او با شتاب خودش را به آهوها رسانید و برای آنها توضیح داد مردان شکارچی درحال نزدیک شدن به آنها هستند.
خال خالی در حالی که لبخندی روی لب هایش بود، گفت: فکر می کنی با این نقشه می توانی ما را از اینجا دور کنی و با بهانه آوردن امروز برای ما غذا نیاوری. چشم سیاه به او گفت:
- تو اشتباه می کنی تا دیر نشده است از اینجا فرار کنید.
گریزپا جواب داد:
- تو چکار به ما داری. اگر سرو صدا راه نیندازی هیچکس نمی تواند ما را پیدا کند. حالا هم برو و وظیفه ات را که غذا آوردن برای ما است، انجام بده.
چشم سیاه سرش را زیر انداخت. چند قدمی از آنها دور شد. شکارچی ها که متوجه او شده بودند، شروع به تیراندازی به طرف او کردند سه آهو مغرور که متوجه شده بودند حرف های چشم سیاه درست است از جا بلند شدند و شروع به دویدن کردند. ولی آنها نمی توانستند خوب بدوند، چون مدت ها بود که با تنبلی کردن، آنقدر چاق شده بودند که به راحتی نمی توانستند بدوند.
شکارچی ها که سه آهو چاق و تنبل را دیدند، دیگر به چشم سیاه کاری نداشتند و آهوهای تنبل را دنبال کردند. چشم سیاه پشت یک درخت ایستاده بود و شکارچی ها را نگاه می کرد.
خال خالی که در این مدت بیشتر از بقیه غذا خورده بود زودتر از آهوهای دیگر در دام شکارچی ها افتاد. بعد از خال خالی، گریزپا بود که کناری ایستاد. او از دویدن خسته شده بود و پاهایش قدرت دویدن نداشت. چشم درشت هم با این که خیلی تقلا کرده بود، بالاخره در دام شکارچی ها افتاد .
چشم سیاه به یاد روزی افتاده بود که پدر و مادرش را شکارچی ها با خود برده بودند. اشک در چشمان سیاه او جمع شده بود. او با خودش فکر می کرد اگر آنها با هم مهربان بودند و تنبلی نکرده بودند غرور بین آنها اینقدر فاصله نینداخته بود که حالادر دام شکارچی ها بیفتند.
قصه آهو شکارچی
